Goedendag dames en heren
Laat ik me even voorstellen,
Ik ben Gert Rozeboom en ik ben sinds 2010 woonachtig in Barneveld.
Ik ben opgegroeid in Lunteren waar ik vaak in de bossen te vinden was, als kind hutten bouwden en soldaatje speelde. En later werken in de buitensport (abseilen en toggelen van de Koepel).
Toen ik eindelijk werd opgeroepen voor de dienstplicht was ik ook erg blij.
In 1992 ben ik opgekomen op de Elias Beekman kazerne in Ede.Daar kreeg ik de AMO voor de verbindingsdienst.
Niet echt wat ik voor ogen had, want ik wilde eigenlijk naar de genie, maar die zat blijkbaar vol. Ik moest het er maar mee doen.
Na de AMO werd ik gestationeerd op de Saksen Weimar kazerne in Arnhem.Daar was ik werkzaam in de telefoon centrale.
Daar had ik het al snel bekeken, ik verveelde me echt daar. Probeerde me zoveel mogelijk in te schrijven voor allerlei oefeningen.
De gedachte dat dit m'n diensttijd zou zijn vond ik allerminst prettig.
Eind Oktober kwam ik een oproep tegen dat defensie extra mensen nodig had voor Unprofor in 't voormalig Joegoslavië.
Zonder twijfel en er ook maar twee keer over na te denken schreef ik me in.
Dan doe ik tenminste wat nuttigs was de achterliggende gedachte.
Een paar weken later had ik nog niets gehoord over mijn inschrijving, en dus belde ik maar eens. Er werd aan gewerkt was 't antwoord. Net voor m'n verjaardag kreeg ik het telefoontje.Het klonk ongeveer zo, Als je nog interesse hebt in een uitzending naar yoego, moet je je morgen melden in Harskamp bij het ISK.Was al vrij die woensdag, dus zo gezegd zo gedaan.Dit was dus half November.
Tot aan de kerst heb ik een opfriscursus verbindingen gekregen. En in januari twee weken schietkamp op het ISK Harskamp.
In de derde week van Januari 93 was er een familiedag op de kazerne om te laten zien met wat voor spullen we moesten werken en uiteraard ook waar.
Het was altijd de bedoeling dat ik naar sector Noord zou gaan.
Net na de lunch werd de indeling van V5(de rotatie waarin ik toegevoegd was) bekend gemaakt. Op een paar A4tjes opgeplakt op de deur naast de kantine.
Mijn moeder was me voor en kwam erachter dat ik niet was ingedeeld in sector Noord.
Ze kreeg de schrik van haar leven toen ze zag waar ik wel heen gestuurd werd.
Ik zie haar gezicht van toen nog heel goed voor me.
Sarajevo Airport, Frebat 2.
Niet echt een fijne plek om haar zoon heen te laten gaan, gezien de ontwikkelingen in Bosnië en Herzegovina toen. En toen was het zover, 25 Januari 1993.
We vertrokken met goede moed richting Zagreb en landden op Pleso Airport.
Daar werden we uitgerust met kogelwerende vesten, blauwe helmen en het persoonlijk wapen (Uzi).
Iedereen kreeg dat uitgereikt, maar sector Sarajevo was de enige sector in het voormalig Joegoslavië waar dat verplicht werd gesteld, en ook echt nodig was.
De volgende dag kwam het vervolg van onze reis.
In een Russische Antonov vertrokken we naar mijn thuis voor de komende zes maanden.
Sarajevo airport
Onderweg waren de gevolgen van de oorlog al redelijk goed te zien. Hoe dichter we bij onze bestemming kwamen, hoe stiller het werd. Na een dus ‘gespannen ‘vlucht, kwam de nog spannender landing. Rond het vliegveld werd er veel gevochten. En de strijdende partijen schoten niet alleen op elkaar, als je begrijpt wat ik bedoel.
Eenmaal op de grond werden we opgevangen door korporaal Koevoet en sergeant majoor Artz.
Zij begeleiden ons snel achter de aarden wal die ter verdediging was aangelegd door de Fransen.
Ik zeg Fransen, maar dat klopt maar gedeeltelijk. Frebat 2 (2e french battalion) werd bemand door het elite regiment van het Franse vreemdelingen legioen. 2eREP (regiment etranger de parachutiste).
Ik had de eer om samen te werken met de beste soldaten ter wereld.Hoe dat verliep?
Word vervolgd….
Groet Gert Rozeboom.
